بیانیه درختکاری جمعیت داوطلبان سبز، اسفند ۹۹

دست سنگین آسمان را ببین که چگونه چنگ در صورت زمین انداخته است.
سرانگشتانش در صورت زمین دره‌ها و کف دریا‌ها را خراشیده‌اند،
کوه‌ها لبه‌های آماسیده زخم‌هایند،
حیات آن خون سبز تازه‌ای است که از زخم‌های نخشکیده زمین می‌تراود،
و زندگی فرصت کوتاهی است میان تراویدن و دَلَمه بستن.
شک ندارم که درخت‌ها چیزی از این فرصت کوتاه می‌دانند.

می‌دانی که چرا ما درخت می‌کاریم؟
چون درخت‌ها همهٔ آن فرصت کوتاه میان تراویدن و دَلَمه بستن را یکجا می‌ایستند و در زمان تامل می‌کنند.
آن‌ها بی‌گمان پاسخی یافته‌اند که چنین سبز و رویانند.
می‌خواهیم درخت‌هایی که می‌کاریم روزی به زبان بیایند و با ما بگویند که چه باید کرد.

ما می‌خواهیم،
ارغوان‌ها با ما بگویند چگونه باید از تیرگی خاک رنگ‌ها را به رستاخیز خواند،
اُرس‌ها به ما نشان دهند که چگونه می‌توان سال‌های وبا و کرونا را در لابلای شیارهای تنهٔ خود گم کرد،
و اقاقیاها پاسخ دهند که در هنگامهٔ آتش‌بارِ ظهرِ حادثه‌ از آسمان، چگونه می‌توان سایه ساخت.
آن‌ها بی‌شک چیزی می‌دانند.
چیزی می‌دانند که چنین سبز و رویانند.

درختکاری صدای آرزوی ماست.
صدایی که پیشتر از ما در زمان خواهد دوید.
و عاقبت روزی درخت‌ها این صدا را پاسخ خواهند داد.
و چیزی از زندگی با ما خواهند گفت.
و شاید که چیزی از ما خواهند شنید.
زیرا که در آن روز ما نیز چه بسا که سبز و رویان باشیم.

 اسفند ۱۳۹۹ +
کارلسکرونا +